ب سیاری از رهبران خوش خیال در ستایش کارکنان آنقدر درنگ می کنند تا کار به درستی پایان یابد – طرحی پیاده شود یا هدف در دسترس قرار گیرد . مشکل در اینجاست که شاید هرگز به چنین نقطه ای نرسند. نباید از رشته ای رفتارهای تقریباً  درست  نتیجه صد در صد  درست انتظار داشته باشند. بهتر آنست که پشرفت را ستایش کنیم – اینکار خود انگیزه آفرین است.

آیا این درست است که کودک راه نیفتاده ای را سر پا نگه داریم و فرمان
بدهیم  راه برو  و هنگامی که به زمین افتاد به پشتش بزنیم و
بگوییم  گفتم راه برو! البته چنین نیست . شما کودک را به پا می دارید و او را با اندکی تلو تلو خوردن ، خود را نگه می دارد . شما فریاد
می زنید بچه ایستاد  و باران بوسه و نوازش را بر او می بارید. روز دیگر در حالت تلو تلو خوردن یک گام بر می دارد و شما دوباره او را غرق ستایش
می کنید. رفته رفته کودک به خود اعتماد می یابد و براه می افتد . بزرگسالان نیز چنینند . راه درست انجام کارها را نشانشان بدهید – در آغاز  تقریبا درست  هم پذیرفتنی است .

برگرفته از کتاب مدیریت بر قلبها

نویسنده : کن بلانچارد

مترجم : دکتر عبدالرضا رضایی نژاد

نوشته شده توسط : گروه نرگس

نظرات دیگران [ نظر]